امام رضا علیه السّلام فرمودند:
إِنَّ إِبْلِيسَ لَهُ خُرْطُومٌ کخُرْطُومِ الْکلْبِ واضِعَهُ عَلي قَلْبِ ابْنِ آدَمَ يُذَکرُهُ الشَّهَواتِ وَاللَّذَّاتِ وَ يَأْتِيهِ بِالْأَمانِِي وَيَأْتِيهِ بِالْوَسْوَسَةِ عَلي قَلْبِهِ يُشَککهُ فِي رَبِّهِ ... .

ابليس داراي پوزه اي است همچون پوزه سگ و هنگامي كه آن پوزه را در دل آدمي مي نهد، او را به ياد شهوات نفساني و لذات جسماني مي اندازد و آرزوهاي آنچناني در او خودنمايي مي کند و وسوسه در قلب وي راه مي يابد و نسبت به پروردگارش در شك و ترديد واقع مي شود و البته هنگامي که بنده «أعوذ بالله السميع العليم» را به زبان آورد، شيطان از قلب او دور مي شود.
ميزان الحكمه، ج 10، ص 452